Η καλλιέργεια και η χρήση της κάνναβης εντοπίζεται ευρύτατα διαδεδομένη σε όλους τους γνωστούς πολιτισμούς και στις περισσότερες φυλετικές ομάδες , αποδεδειγμένα πριν 6000 χρόνια. Ήταν γνωστή για τις θεραπευτικές, διατροφικές, κατασκευαστικές , ψυχοδραστικές και άλλες σημαντικές εφαρμογές, καταλυτικές για το βιοπορισμό των ανθρώπων.
Οι σπόροι, το λάδι και τα άνθη του φυτού αποτελούσαν κομμάτι της διατροφής ανθρώπων και ζώων και σειρά φαρμάκων για πολλές ασθένειες και παθήσεις σωματικές και ψυχικές. Με τις ίνες των στελεχών της κάνναβης κατασκευάζονταν σχοινιά, υφάσματα και καραβόπανα. Χρησιμοποιήθηκε επίσης ως εξαγνιστικό μέσο στις νεκρικές τελετουργίες, αλλά και συγχρόνως ένα μυητικό ή τελετουργικό μέσο με περίοπτη θέση στις θρησκευτικές ιδεολογίες όλων των εποχών. Για το λόγο αυτό άλλωστε έχει ονομαστεί και «ιερό χόρτο».
Η αρχαιότερη αναφορά στις θεραπευτικές της εφαρμογές βρίσκεται στο αρχαίο κινέζικο ιατρικό βοτανολόγιο Pen Ts’ao Ching, στα χρόνια του μυθικού αυτοκράτορα Shen Nung, που χρονολογείται απο το 2737 π.Χ. ,το οποίο τη συνιστά ως φάρμακο κατάλληλο για μεγάλο αριθμό δυσλειτουργειών και ασθενειών, όπως την αντιμετώπιση των πόνων από ρευματισμούς και αρθρίτιδα, των πυρετών από ελονοσία, της δυσκοιλιότητας, του βήχα και των ενοχλήσεων της έμμηνου ρύσης.
Τη δεύτερη χιλιετία π.Χ. αναφέρεται στις Βέδες (Atharva Veda) των Ινδών με το όνομα Bhang, κυρίως για τις ψυχοτρόπες επιδράσεις και την πνευματική απελευθερωτική αλλαγή. Αυτό φαίνεται απο τους χαρακτηρισμούς της κάνναβης σαν ‘’ουράνιου οδηγού’’ , ‘’βοτανιού της χαράς’’, ‘’πηγή της ευτυχίας’’ και ‘’λυτρωτή των αμαρτιών’’. Οι θεραπευτικές εφαρμογές που παρουσιάζονται στην ινδική παράδοση για την Κάνναβη αφορούν την επίδραση της ως τονωτικού, αντιβηχικού, αντιπυρετικού, αναλγητικού, αντισμασμωδικού, χωνευτικού, ηρεμιστικού, ορεξιογόνου, αντικαταθλιπτικού κ.ά. αλλά ιδιαίτερη αξία αποδίδεται στην επίδραση της στην πνευματική ενίσχυση έναντι του σώματος, αλλά και της γαλήνης έναντι των παθών.
Στους Ασσύριους την εντοπίζεται κατά τον 10ο αιώνα π.Χ. ως αναλγητικό, υπνωτικό και αντικαταθλιπτικό καθώς και για τις ευφορικές επιδράσεις της και στη συνέχεια στους Εβραίους, τους Άραβες, τους Πέρσες και τους Έλληνες.
Στοιχεία για την κάνναβη υπάρχουν επίσης στο κινέζικο Rh-Ya (1200-500 π.Χ.), την περσική Zend-Avesta, την ασσυριακή και την ινδική Susruta (400 π.Χ.).
Στην αρχαία Αίγυπτο αναφέρεται περί το 1500 π.Χ., στον πάπυρο του Ebers, ως μητροσυσπαστικό και βοηθητικό στον τοκετό. Δύο αιώνες αργότερα σε άλλο πάπυρο αναφαίρεται και ως ανακουφιστικό για ασθένειες των ματιών (γλαύκωμα) και ως αντισηπτικό.
Στην Μαύρη Θάλασσα και την Κασπία θεωρείται γνωστή από το 1000 π.Χ. Όπου ο Ηρόδοτος περιγράφει για τους Σκύθες ότι την αξιοποιούσαν και την απολάμβαναν : ‘’Μαζεύονται ομάδες ομάδες γύρω από τις φωτιές και ρίχνουν τον καρπό αυτών των δένδρων μέσα στη φωτιά. Καθώς ο καρπός καίγεται εισπνέουν τη μυρωδιά του και μεθάνε, όπως οι Έλληνες με το κρασί, και όσους περισσότερους καρπούς βάζουν στην φωτιά, τόσο περισσότερο μεθάνε, ώσπου σηκώνονται και αρχίζουν το χορό και το τραγούδι’’. Αυτή η περιγραφή επιβεβαιώθηκε όταν βρέθηκε στη Σιβηρία, στα Αλτάια όρη, το 1940, στο λίκνο των Σκυθών, τάφος του 400 π.Χ. όπου στο περιοχόμενο του μαζί με τον τιμώμενο νεκρό είχαν τοποθετηθεί ένα αντίσκηνο (από ίνες κάνναβης) και σπόροι κάνναβης σε χάλκινο δοχείο.
Ο Δημόκριτος αναφέρει ότι οι αρχαίοι Έλληνες κατανάλωναν κάνναβη μαζί με κρασί και μύρο για να προκαλέσουν οράματα, ο Γαληνός γράφει περί το 200 μ.Χ. ότι ορισμένες φορές κερνούσαν κάνναβη στους επισκέπτες για να προκαλέσουν ευθυμία. Την αναφέρουν οι συγγραφείς Λουκίλιος και Πλίνιος ο Πρεσβύτερος όπου στη Φυσική Ιστορία του 1ου αι. μ.Χ., περιγράφεται η παρασκευή σκοινιού και υφασμάτων από αυτήν καθώς και οι θεραπευτικές εφαρμογές σε διάφορες διαταραχές, όπως βήχας, σπασμοί και εγκαύματα. Ο Διοσκουρίδης , την ελληνιστική εποχή συνιστά την κάνναβη ως αναλγητικό. Ο Παυσανίας, μάλιστα, αναφέρει ότι στην Ηλεία, τόπο τέλεσης των Ολυμπιακών Αγώνων, υπήρχε εκτεταμένη καλλιέργεια κάνναβης καλής ποιότητας.
Σημαντικό ρόλο έχει διαδραματίσει η κάνναβη και στις θρησκείες πολλών λαών της Ασίας και της Αφρικής, καθώς και στο Ισλάμ, στον Σουφισμό κ.λπ.
Οι Ισραηλίτες της βιβλικής περιόδου, όπως υποστηρίζουν πολλοί ερευνητές, έκαναν εκτεταμένη χρήση της κάνναβης, και ότι αυτή εξυπονοείται σε τουλάχιστον δύο χωρία της Παλαιάς Διαθήκης.
Είναι επιβεβαιομένο ότι την γνώριζαν και οι αρχαίοι Γερμανοί, δεδομένου ότι ανακαλύφθηκαν σπόροι κάνναβης στα επιτύμβια αγγεία του Βίλμερσντορφ (500 π.Χ.).
Επίσης βρέθηκαν καννάβινα σχοινιά και υφάσματα σε όλες σχεδόν τις χώρες της βορείου Ευρώπης και έχει καταδειχθεί ότι η πεδιάδα του Ρήνου ήταν τόπος καλλιέργειας φυτειών κάνναβης και τροφοδότης.
Του Θάνου Κιαχίδη – healthandcannabis.gr
Περιοδικό The Green Greeks – τεύχος 03 / Δεκέμβριος 2018
Πηγές: Παυσανίου «Ηλιακά», εκδοτική Αθηνών.
Κλεάνθης Γρίβας «Κάνναβη Μαριχουάνα Χασίς», εκδ.Νέα Σύνορα – Α.Α. Λιβάνη.
Γιώργος Καράμπελας «Το Ιερό Χόρτο», εκδ. Οξύ.
Γιώργης Οικονομόπουλος «Το Ίαμα Κάνναβη», εκδ. Κέδρος.
Ανδρέας Μπελεγρής «Του Θεού το χόρτο» Canavaccio , εκδ.Heteron
Λίνα Γιάνναρου, «Καθημερινή», 9.7.2005.
Δ. Γαλάνης – Νικ. Καραγιάννης, «Το Βήμα», 9.8.1998.
Κουκουλές Φαίδων, «Βυζαντινών βίος και πολιτισμός», επανέκδ. Παπαζήσης.
Ι. Πασσάς, Η αληθινή προϊστορία, «Τα Ορφικά», εκδ. Ήλιος.
Πάρης Πέτρας, Κάνναβις: Ιερή και αναθεματισμένη, Περιοδικό Όριον
